Een onverwacht concert...

Alweer een nacht in de trein achter de rug, het slapen valt best mee. Ik werd om 6 uur Moskoutijd wakker, even wassen, en gelijk een dubbele cappuccino genomen. Die drink ik op in het gangpad, want de rest slaapt nog. Naast me staat een Oezbeek, een hele vriendelijke man die op pad is met zijn dochter. De trein klimt wat, en plotseling rijden we door de sneeuw. Buiten is het koud, nat en smerig. We gaan weer door een tijdzone, 8:45 is 12:45 lokale tijd. We stoppen in Krasnoyarsk, een hele grote industriestad. Buiten staan de ouders van het rugbyteam hun kinderen op te wachten. Ze worden met veel applaus ontvangen.

Ik besluit enkele foto's van de voorkant van onze trein te nemen, omdat we ongeveer in het midden zitten moet ik 10 minuten lopen om er te komen.

Als ik terugkom wil net de leider van het rugbyteam vertrekken, we nemen nog even met een hartelijke handruk afscheid van elkaar, en hij gaat nog met de scandinaviers op de foto. Dan is het tijd weer in te stappen, net als ik de koffie heb gezet komt Vincent met broodjes en verse koffie uit de stationsrestauratie aanzetten. Dus dubbel koffiedrinken. Na het vertrek uit Krasnoyarsk wordt het weer wat vriendelijker, de sneeuw verdwijnt, de zon breekt af en toe door. Nu verdwijnen langzamerhand de bomen, en rijden we door enorme grasvlakten. Door het heldere weer kunnen we kilometers ver kijken. Ik knoop een gesprekje aan met de Oezbeek, we blijken ongeveer even oud te zijn. Tegen half twee Moskoutijd naderen we weer de bewoonde wereld, en stoppen we in Kansk. We kunnen er daar echter niet uit, de deuren blijven gesloten. Als we weer verder gaan zien we meer in cultuur gebracht land, de aarde is diep zwart. De gehele groep kijkt vanuit het gangpad naar buiten. Dat is best een interessant gebeuren, dan staan we in het gangpad, dan zitten we of liggen we op het bed. Uitzondering is de jonge Julia, zij ligt de hele tijd door op bed, whatsappend of kleurplaten kleurend. Af en toe helpt ze even als wij iets duidelijk proberen te maken. Ik begrijp dat zij helemaal tot het eind van de rit meegaat, dan is ze nu ongeveer op de helft. Door de gesprekken leer je de mensen nu zo langzamerhand beter kennen. De Zweedse dame van de cameraploeg blijkt de zweedse versie van Expeditie Robinson te produceren. Ze verteld erover, weer een mythe doorgeprikt, het blijkt massawerk te zijn. Sjoerd en Vincent zijn ondertussen via een russisch woordenboek Julia aan het uithoren, ze blijkt 25 jaar te zijn en bij de spoorwegen te werken. De heren stellen zulke idiote vragen dat ze meermalen in lachen uitbarst en een zakdoek nodig heeft om haar tranen van het lachen te drogen. Tegen zonsondergang besluiten we in het restauratierijtuig nog wat te gaan drinken, het is onze laatste avond in deze trein en na enige tijd gaan we slapen, de volgende morgen om 03:45 am Moskoutijd zijn we in Irkutsk, en moeten we de trein verlaten.

De scandinaviers zijn er ook en besluiten tot een spontaan concert. Vincent heeft het opgenomen, we gaan proberen dit hier in het blog nog te plaatsen. .