Per trein de grens over...

Vanmorgen er op tijd uit om de trein naar Ulaanbaatar te halen. Nog even lekker douchen voordat we, deze keer slechts voor twee dagen, in de trein wat minder mogelijkheden hebben. Anna komt ons weer halen, weer samen met Ivan "hit de pedal to the metal" . Aangekomen op het station kwam net de trein aanrijden. We zitten helemaal voorin, en treffen daar een oude kennis, Tom, de programmeur die al werkende de wereld aan het verkennen is. We zitten samen met een jong stel uit Arnhem in de coupe. Het is onbewolkt, en in de trein wordt het al warm. Het is wel een modernere trein dan de vorige, er is zelfs televisie aan boord.

Er ontstaat een discussie bij de tabel met aankomst en vertrektijden. Deze blijkt niet te kloppen, de mongoolse provodnitsa duikelt een nieuwe op waar we snel een foto van maken. Ik loop de trein door, het restauratierijtuig hangt helemaal achteraan, wij zitten in de tweede wagon, eind lopen voor een fris biertje helaas.

Het landschap begint weer te veranderen, eerst reden we langs het Baikal meer, daarna buigen we naar het zuiden af, de bossen worden dunner, de hellingen glooiender. We bereiken Naushki, een stop van drie kwartier. Ik besluit in de stationsrestauratie wat te drinken te lopen, ondanks de airco, die af en toe werkt, is het warm in de trein, evenals buiten trouwens. Tijdens de stop praat ik ook nog even met de scandinaviërs die me vragen hoelang de stop duurt. Voorzichtigheidshalve zeg ik 35 minuten, dan zijn ze niet te laat weer terug. Als ik met drinken terugkom staan ze er nog, hun provodnitsa heeft hun verteld dat de stop 10 minuten duurde, ze balen flink. We zien op het perron meerdere bekenden van de vorige vierdaagse treinreis.

Als de trein weer in beweging komt komt de provodnitsa met douaneverklaringen die we moeten invullen. De Russische douane komt ook langs, alle papieren worden minutieus gecontroleerd, het blijkt dat de boardingpass van een van onze coupégenoten niet in orde is, na veel gedoe laten ze het erbij. Een uurtje later komt de provodnitsa onze paspoorten innemen, net als ik de onze wil overhandigen voelen we een klap en remt de trein loeihard. Een chinese die net met een kom gloeiend hete noedelsoep door het gangpad loopt moet alle moeite doen de soep in de kom te houden, met flink wat geluk lukt dat net. De provodnitsa smijt de paspoorten terug en rent naar haar keukentje en grijpt daar de telefoon. Mensen uit het dorp dat we net passeren rennen naar de trein, de machinist komt poolshoogte nemen. De trein wordt iets verplaatst, er is veel kabaal, maar wij kunnen niets zien. Het is ook dicht bij een spoorwegovergang, maar die mensen die daar staan blijven rustig. Vincent besluit op onderzoek uit te gaan, en komt even later terug met de mededeling dat het waarschijnlijk een suïcidale yak is geweest. Na een kwartiertje rijden we weer. We zitten nog in Rusland, maar gezien het landschap zou het ook Mongolië kunnen zijn. De radio aan boord van de trein speelt Chinese liedjes. Wij passeren Lake Goose, een groot vlak meer waar een energiecentrale aan staat. De goose zijn zeker op vakantie, ik zie een groot verlaten meer met hier en daar een auto aan de oever.

Tegen negen uur in de avond stoppen we op een verlaten station. De provodnitsa's rennen nerveus rond, alle rolgordijnen gaan naar beneden, alle kastjes worden geopend. Iedereen die buiten even een luchtje is gaan scheppen wordt naar binnen gestuurd. De grenscontrole kan beginnen. De eerste die het paspoort moet zien is Vladimir junior, leren jas, dreigende uitdrukking. Daarna komt er een dame die het paspoort controleert, dat duurde 5 minuten per paspoort. Na een poosje komt er nog meer douane, paspoort??? welnee, ook niets aan te geven zeker, prettige avond. Nog iets later komt de narcoticahond nog voor een controle. Een half uurtje later gaat de trein weer rijden, ik heb inmiddels op de boordradio Evanescence gevonden, er wordt een geheel album gedraaid, leuk, zo ver van huis en dan deze muziek, ik doe na afloop de hoofdtelefoon af en ga slapen. Om 12 uur, middernacht, worden we ruw gewekt, opnieuw controle, deze keer zijn het de Mongolen die alles checken, en grondig, elke koffer moet bijna leeggehaald worden. Onze coupégenoten moeten nog sigaretten aangeven, ik wordt er van verdacht te veel euro's bij me te hebben. Een snelle rekensom bewijst dat ik slechts 15% van het toegestane bedrag in contanten bij me heb. Ze neemt er genoegen mee. Na anderhalf uur krijgen we ons paspoort weer terug en kunnen we eindelijk weer gaan slapen.