Naar de Chinese Muur

De wekker liep op tijd af deze morgen want om acht uur worden we opgepikt door onze chauffeur die ons, samen met Rob, naar de Chinese muur zal brengen. Als we ruim op tijd de lobby binnenlopen zien we zijn busje reeds staan, we kunnen gelijk instappen om Rob op te halen. Het is zondagochtend, en dat is aan het verkeer te merken, we rijden zowaar zonder file naar Rob.

Alleen op het Plein van de Hemelse Vrede is het bijzonder druk. Als daar 's morgens de Chinese vlag wordt gehesen zijn er gemiddeld 10.000 toeschouwers, 's avonds bij het strijken het vijf- tot tienvoudige aantal, indrukwekkend. Nadat we Rob hebben opgepikt gaan we de stad uit richting de muur. De rit duurt anderhalf uur, dus lang genoeg om flink wat indrukken op te doen. We rijden langs enorm grote gebouwen, en als we eenmaal buiten de stad zijn zien we ook de gewone Chinese plaatsen. Weer valt het ons op dat alles zo netjes is. Onze chauffeur, die alleen chinees spreekt, zet ons af bij de muur, regelt samen met mij de kaartjes en we gaan in de rij staan voor de shuttlebus die ons naar de voet van de muur gaat brengen. Alles gaat super georganiseerd en rustig. Eenmaal aan de voet van de muur wacht ons een steile klim over vele trappen naar boven. Het is een klim van dik een kwartier, en Vincent ziet het blijkbaar als een goede training, we worden door geen enkele chinees ingehaald. Boven moet ik wel even uitpuffen. Het is er nog lekker rustig en we lopen een flink stuk over de muur. Vincent en Rob steken door hun lengte een flink eind boven de chinezen uit. Meerdere keren worden ze heimelijk op de foto gezet, soms worden ze ook netjes gevraagd. Gisteren door twee hippe Chinese meisjes, die allebei een foto wilden, geen probleem.

We komen uiteraard weer bekenden uit de trein tegen, hoe kan het ook anders. Na een uurtje nemen we het laatste wandelpad weer naar beneden. Daar aangekomen nemen we een heerlijk ijsje en zoeken onze chauffeur weer op. Hij gaat ons nu naar de kunstenaarswijk van Beijing brengen. Het verkeer is nu veel drukker en we belanden meerdere keren in een file. Factory 798 zoals het hier heet doet me denken aan de wijk Compton in Londen. Een schitterende plek om er rond te dwalen en de meest uiteenlopende zaken te zien. We lunchen er, jawel, met stokjes, we zijn er inmiddels bedreven in.

Als de chauffeur ons weer naar het hotel heeft gebracht is het inmiddels laat in de middag. We besluiten naar een groot winkelcentrum in de buurt te gaan en belanden daar in een hele grote overdekte markt. Ongelofelijk, wat druk, en wat een aanbod in spullen en eten. Hier zien we wat de chinezen allemaal naar binnen werken, schorpioenen, hele vogeltjes sprinkhanen etc. etc.

In een grote kledingzaak doe ik nog wat inkopen en vervolgens zoeken we onze vaste restaurant op. Tijdens het eten praten we met een belg die in China woont, hij is na zijn studie over de gehele wereld geweest. Ook Robert en Marijke komen daar met een aantal fransen een kop koffie drinken. We spreken met hen af om samen naar het afscheidsfeestje van de Zweedse band te gaan. We douchen ons en gaan op pad, met alleen wat vage aanwijzingen van de zweden waar ze zitten, een groot meer, met veel mensen. De riksja brengt ons al dichtbij, maar het duurt nog wel even voordat we ze gevonden hebben. Een verkoopster van lichtgevende bunny oren brengt ons uiteindelijk ter plekke. Ook hier ontkomt Vincent niet aan de Chinese dames die met hem op de foto willen. De Zweden blijken er al een tijdje te zitten met de voormalige Kung Fu leraar van een van de bandleden. Ook Sjoerd is er, met een minder verhaal, hij is beroofd van zijn Iphone, nu een ByePhone volgens Robert. In verband hierlmee heeft hij de gehele dag op een politiebureau doorgebracht. Even later komt ook Rob nog en dan is de club compleet. Er wordt een tafel aangeschoven, en schalen met eten neergezet. Wat flessen rijstwijn, 43%, het ziet er uit als spiritus, en zo smaakt het ook complementeren het geheel. Die Kung Fu leraar blijkt een hele toffe gozer, hij werkt nu in de filmindustrie. Het is te merken dat de Zweden er al even zitten. Het formuleren van de gedachten in het engels gaat niet meer helemaal soepel. Tegen half één besluiten we naar huis te gaan. We nemen afscheid van elkaar met de afspraak om weer bij elkaar te komen.

Wij gaan weer met Robert en Marijke terug naar het hotel. We handelen over de prijs van een riskja, maar dat loopt totaal uit de hand. Enkele van die gasten, waaronder een vrouw die onze gewenste prijs honoreerde gaan met elkaar op de vuist. We besluiten het op een lopen te zetten. Even later komt een andere riskja langs en bereiken we daarmee zonder problemen het hotel.